กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
มีเกาะแห่งหนึ่งซึ่งรวบรวมความรู้สึกทั้งหมดอาศัยอยู่ด้วยกัน ทั้งความสุข ความเศร้า ความรู้และอื่นๆ รวมทั้งความรัก
วันหนึ่งความรู้ก็ได้บอกกับทุกคนว่า เกาะที่ทุกคนนั้นอาศัยอยู่กันมานานกำลังจะจมลงใต้ผืนน้ำ ให้ทุกคนเตรียมเรือเพื่อที่จะหนีออกจากเกาะ
ทุกคนจึงรีบตัดสินใจเตรียมเรือกันทันที แต่มีเพียง ความรักเท่านั้นที่ตัดสินใจอยู่บนเกาะ ความรักต้องการที่จะอยู่จนกระทั่งวินาทีสุดท้าย
เมื่อเกาะกำลังจะจมลงน้ำ ความรักก็เริ่มรักชีวิตตัวเองขึ้นจึงตัดสินใจขอความช่วยเหลือ ความรวย แล่นเรือผ่านได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากความรัก จึงตอบไปว่า "ไม่ได้หรอกฉันรับเธอไม่ได้ เพราะเรือฉันน่ะ เต็มไปด้วยทองและเงินแล้วมันไม่มีที่ให้คุณ"
ความรักจึงตัดสินใจขอร้องความเห็นแก่ตัวซึ่งผ่านมาเหมือนกันด้วยเรือลำงาม " ความเห็นแก่ตัวช่วยฉันด้วย" "ฉันช่วยคุณไม่ได้หรอก ความรักคุณน่ะเปียก อาจจะทำให้เรือฉันเปียกด้วย"
ความเศร้าได้พายเรือผ่านมา ความรักก็ได้เอ่ยขอความช่วยเหลืออีก ความเศร้าตอบว่า "โอ้ความรักฉันกำลังเศร้ามากเลย ฉันต้องการอยู่คนเดียว ขอโทษนะ"
ความสุขได้ผ่านความรักไปเหมือนกัน แต่เขาไม่ได้ยินแม้เสียงร้องเรียกขอความช่วยเหลือของความรัก เพราะมัวแต่กำลังมีความสุข
ทันใดนั้นมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา " มานี่ความรักฉันจะรับคุณไปเอง" เสียงนั้นเป็นของคนแก่คนหนึ่ง ความรักรู้สึกขอบคุณและดีใจเป็นอย่างมาก เมื่อพวกเขามาถึงแผ่นดินที่แห้ง คนแก่ก็จากไปตามทางของเขา
ความรักนึกขึ้นมาได้ว่าลืมถามชื่อคนแก่คนนั้นความรักจึงถามความรู้จนเจอและได้สอบถาม
" ความรู้ ใครเหรอที่เป็นคนช่วยฉัน"
ความรู้ตอบว่า "เวลาไงหล่ะ"
ความรัก "แต่ทำไมเวลาจึงช่วยฉันล่ะ ?"
ความรู้ยิ้มในความรอบรู้ของตัวเอง แล้วตอบความรักว่า

ก็เพราะว่ามีเพียงเวลาเท่านั้นที่เข้าใจว่าความรักยิ่งใหญ่แค่ไหน