ดินสอกับยางลบ

มีดินสอที่เขียนอย่างไรก็ไม่มีวันหมดอยู่แท่งหนึ่งกับยางลบที่ลบอย่างไรก็ไม่มีหมดอยู่ก้อนหนึ่งดินสอแท่งนั้นเป็นเพื่อนกับยางลบก้อนนั้นทั้งคู่ไปไหนมาไหนด้วยกัน

ทำอะไรด้วยกันหน้าที่ของดินสอก็คือเขียน มันจึงเขียนทุกที่ ทุกอย่างเสมอตลอดเวลาที่อยู่กับยางลบ หน้าที่ของยางลบก็คือลบมันจึงลบทุกอย่างที่ดินสอเขียนทุกที่ ทุกเวลา

เวลาผ่านไปนานหลายสิบปี ทุกอย่างก็ยังดำเนินเหมือนเดิมเรื่อยมาจนกระทั่งดินสอเอ่ยกับยางลบว่า

"เรากับนายคงอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้ว"

ยางลบจึงถามว่า"ทำไมล่ะ"

ดินสอจึงตอบกลับไปว่า"ก็เราเขียน นายลบ แล้วมันก็ไม่เหลืออะไรเลย"

ยางลบจึงเถียงว่า"เราทำตามหน้าที่ของเรา เราไม่ผิด" ทั้งคู่จึงแยกทางกัน

ดินสอพอแยกทางกับยางลบมันก็ดีใจที่สามารถเขียนอะไรได้ตามใจมันแต่...

พอเวลาผ่านไปมันเริ่มเขียนผิด ข้อความที่สวยๆ ที่มันเคยเขียนได้ก็สกปรกมีแต่รอยขีดทิ้งเต็มไปหมด

มันคิดถึงยางลบจับใจฝ่ายยางลบพอแยกทางกับดินสอมันก็ดีใจที่ตัวมันไม่ต้องเปื้อนอีกต่อไปพอเวลาผ่านไป มันกลับใช้ชีวิตอย่างไร้ค่าเพราะไม่มีอะไรให้ลบ

มันคิดถึงดินสอจับใจ

ทั้งคู่กลับมาอยู่ด้วยกันใหม่ คราวนี้ดินสอเขียนน้อยลง เขียนแต่สิ่งที่ดีส่วนยางลบก็ลบเฉพาะที่ดินสอเขียนผิดเท่านั้นเปรียบการเขียนของดินสอเป็นความทรงจำ ดินสอจดจำทุกเรื่องทั้งดีและไม่ดีแต่ยางลบเปรียบเหมือนการลืมเลือน

ยางลบเลือกที่จะไม่จดจำอะไรไว้เลยเมื่อทั้งสองสิ่งนี้แยกกันอยู่จึงเกิดความไม่สมดุลดังนั้น

เมื่อเพื่อนรักทั้งสองกลับมารวมกันใหม่

ดินสอจดจำแต่สิ่งที่ดีๆไว้ส่วนยางลบก็ลบแต่สิ่งที่ไม่ดีเหมือนการให้อภัยในสิ่งที่ผิดพลาด

การดำเนินชีวิตของเราก็เหมือนดินสอกับยางลบเก็บเรื่องราวดีๆที่ผ่านเข้ามาไว้เป็นความทรงจำที่สวยงามและรู้จักให้อภัยในสิ่งที่ผิดพลาดเราก็จะมีชีวิตอยู่ด้วยความสุข